کوچه سار شعر

(اسیر خاکم و)

اسیر خاکم و نفرین شکسته بالی را
که بسته راه به من ، آسمان خالی را

نزد ستاره‌ی فجر از جبین لیلی و قیس
به هم هنوز ، گره می‌زند لیالی را

ز ابر یائسه ، جای سؤال باران نیست
در او ببین و بدان راز خشکسالی را

به سیب سرخ رسیده بدل شده ست انگار
شفق به خون زده ، خورشید پرتغالی را

دلم شکسته شد ، این بار هم نجات نداد
شراب عشق تو ، این کوزه‌ی سفالی را

همه حقیقت من ، سایه ای‌ست بر دیوار
مگرد ،‌هان! که نیابی من ِ مثالی را

به ناله ، کوک کند تا ترنّمم چون ساز
زمانه داد به من ، رنج گوشمالی را

هزار بار به تاراج رفت و من هر بار
ز عاج ساختم آن خانه‌ی خیالی را

پریده رنگ تر از خاطرات عمر من اند
مگر خزان زده سیب و ترنج قالی را ؟

نشان نیافتم این بار هم ز گمشده ام
هر آن چه پرسه زدم عشق و آن حوالی را

در آن غریبه به هر یاد ـ آن خراب آباد
نمی‌شناخت دلم ، یک تن از اهالی را

بهار نیست ، زمستان پس از زمستان است
که خود به هم زده تقویم من ، توالی را

هنوز مسأله ات مرگ و زندگی‌ست ، اگر
جواب می‌دهم این جمله‌ی سؤالی را :

نهاده ایم قدم ، از عدم به سوی عدم
حیات نام مده ، فصل انتقالی را

حسین منزوی