کوچه سار شعر

(بهانه‌ی گدایی)

همه شب به کویت آیم به بهانه‌‌ی گدایی
که مگر شبی ز رحمت به رخم دری گشایی

بخدا اگر توانم روم از درت به جایی
که مرا ز بند زلفت نبود سر رهایی

همه تن به جمله چشمم که مگر ز در درآیی
همه جان به جمله گوشم که مگر لبی گشایی

بنشین پیاله‌ برگیر و بیا و بوسه‌ای ده
دم خویش را نگهدار و مزن دم از جدایی

به کدام کیش و آیین به کدام مذهب و دین
ببری قرار دل را به سراغ دل نیایی

مده‌‌‌ای فقیه پندم که به پند تو بخندم
من و ترک پارسی گو و تو راه پارسایی

تو اگر خدای جویی ز نگارخانه ‌ی دل
بزدای رنگ مایی و بشوی رنگ مایی

ز بلای خودستایی مگرت خدا رهاند
مگرت خدا رهاند ز بلای خودستایی

به عبث برِ طبیبان چه بنالی از حبیبان
تب عاشقان بی دل ، نبوَد دلا شفایی

به طواف خانه رفتن چه اثر چه سود دارد
چه زمین کدام خانه که تواش نه کدخدایی

اگرت وصال باید ، گذر از خیال باید
همه وجد و حال باید ز گزاف و خیره رایی

بگشای چشم بینا ، که به نصرت الهی
بجهی به بام الّا ز گراف و خیره رایی

عبدالجواد ادیب نیشابوری