کوچه سار شعر

(جانبازی پروانه)

خواهم که شبی گوشه‌ی میخانه بگریم
مینا صفت اندر سر پیمانه بگریم

با عشق وصال تو بنوشم می‌و زآن پس
در وادی هجران تو ، مستانه بگریم

خواهم که شوم شمع و به بزم تو بسوزم
تا در غم جانبازی پروانه بگریم

چون کودک وامانده ز شیر، از غم هجرت
شب تا به سحر گوشه‌ی کاشانه بگریم

وقت است که از دیده چنان ابر گهربار
بر خاک رهت ، گوهر یکدانه بگریم

زاهد نبرد صرفه از آن گریه‌ی سالوس
آنجا که خوردم باده و رندانه بگریم

رندی ز در صومعه بیرون شد و گفتا
تا چند ز کید بت و بتخانه بگریم ؟

(شمس قمی) از گریه‌ی زهاد ریایی
نبوَد عجب ار گوشه‌ی میخانه بگریم

شادروان سید علیرضا شمس قمی