کوچه سار شعر

(کوه و کاه)

باز هم دل را پریشان با نگاهی کرد و رفت
یوسف احساس را درگیر چاهی کرد و رفت

نخل امید مرا پیرانه سر ، آتش کشید
سینه را پر تاول از بنیاد آهی کرد و رفت

در بیابان طلب ، پشت سراب انتظار
خسته و وامانده‌ام در کوره راهی کرد و رفت

سال‌های سال ، مثل کوه بودم استوار
سست و بی‌بنیادم آخر مثل کاهی کرد و رفت

من که چون دریا شبانه قصد طوفان داشتم
شبنم آسا تیره روزم در پگاهی کرد و رفت

چون سراپا او شدم سامان گرفتم در خیال
ساکنم تنها به کوی بی پناهی کرد و رفت

می‌سرودم اشک حسرت از پس دلمویه‌ها
خواند چون حرف دلم را قاه قاهی کرد و رفت

زنده یاد مسیح اسدی پویا (مسیحا)