کوچه سار شعر

(آتش دل)

عشق تو ز دل جانا ، بگرفته‌ توانم را
با دست شکیبایی ، پیچیده عنانم را

سودم بوَد ار باشد با ما سر سودایت
بوسی‌دهی و گیری نقد دل و جانم را

هرگه که به پا خیزی برپا کنی‌ام غوغا
بنشین دمی‌و بنشان بر سینه فغانم را

بر آتش دل ساقی! ز آن آبِ صد آتش زن
خاموش نما از لطف این سوز نهانم را

تلخ است بسی کامم از صبر به هجرت لیک
از شکّر وصلت کن چون شهد ، دهانم را

دی شکوه‌ی زلفت را گفتم که بر او گویم
با تیر نگه ناگه ، در دوخت دهانم را

در روضه‌ی دل‌‌‌ای حور از مهر دمی‌روی آر
مسعود و بهشتی کن این بخت جوانم را

بر (مسجدی) ار یاران لطف کرمی‌باشد
از دست جفای دوست خواهید امانم را

شادروان میرزا مهدی مسجدی قمی